Ενα ασχημο τελος...

Σαββατο, 24.10.09

Πριν καιρο υπηρχε μια παρεα παιδιων. Μια παρεα δεμενη πυ γνωριζοταν απ τ νηπιαγωγειο. Τοτε χωρις να ξερουμε τις εξελιξεις των πραγματων ελεγαν λεγαμε πως θα μαστε για παντα μαζι. Μεχρι να γερασουμε θα ειμαστε αγαπημενοι. Για μια ζωη. Ενωμενοι σαν γρθια. Ηταν αθωα χρονια. Αγαπημενα! Τ μονο που μας ενοιαζε ηταν να παιζουμε, να διασκεδαζουμε και να ειμαστε μαζι. Τωρα ομως? Τωρα χαθηκαμε...Χαθηκαμε γιατι ξεχασαμε εκεινα τα χρονια. Τα χρονια που ζυσαμε για ενα παιχνιδι. Τωρα νοιαζμαστε μονο για το αν ειμαστε ομρφοι και μας γουσταρει τ παιδι απεναντι... Πυ ειναι η φιλια μας? Η φιλια που λεγαμε πως δεν θα σβησει ποτε? Εσβησε τελικα...Εσβησε μπαινντας ενα ασχημο τελος. Ξεχαστηκαν οι αναμνησεις πυ ειχαμε. Κριμα...τ σκετομαι και κλαιω. Κλαιω γιατι καταθεσαμε τ οπλα. Σχεδον κανεις δεν παλεψε για να την σωσει...Σχεδν κανεις...Ακομα και γω μπηκα σ αυτ τ τριπακι...Σ αυτο που τοσα χρονια κοροιδευα.

Τωρα μετα απο καιρο που μπηκε αυτο το τελος καθισα και σκεφτηκα. Σκεφτηκα πως δεν αξιζει να κλαιω για το τελος. Αξιζει να καλαιω απο χαρα για τις αναμνησεις πυ μου χαρισατε...Ποτε δεν θα ξεχασω 10 χρονια χαρας και ευτυχιας

Αν και χωρια θα σας αγαπω για παντα!