Οι 700 Θεσπιεις

Σαββατο, 24.10.09

Ειναι ενα θεμα που με απασχολει απο την πρωτη γυμνασιου. Δεν μπορω να καταλαβω γιατι οποτε αναφερμαστε στην μαχη των Θερμοπυλων το μυαλο μας παει στν Λεωνιδα και στους 300 Σπαρτιατες? Οι Θεσπιεις τι απεγιναν? Ουτε κουβεντα γι αυτους...

Για να παρουμε τα πραγματα απο την αρχη...Στις Θερμοπυλες εγινε μια μαχη....Ο Εφιαλτης μας προδωσε. Προδωσε τον ελληνικο στρατο στους Περσες. Οταν ελαβε ενα μηνυμα ο μαντης πυ αφορουσε τον θανατο οι περισσοτεροι απφασισαν να αποχωρησουν μιας και ηταν ενα μικρος αριθμος απεναντι στο Περσικο στρατο. Μονο 300 Σπαρτιατες με αρχηγο τον Λεωνιδα και 700 Θεσπιεις αποφασισαν να μεινουν πληρωνντας το με την ζωη τους.

Το θεμα ειναι ομως οτι απο τοτε οι περισσοτεροι θυμουνται τον ενδξ Λεωνιδα και τους 300 που εγινε και ταινια και ξεχνουν τους Θεσπιεις.

Εδω εχω να κανω μια παρατηρηση. Γιατι να θυμομαστε μονο εκεινους? Τι καλυτερο ειχανε? Τιποτα...απολυτς τιποτα. Αυτ ειναι λοιπον που δεν καταλαβαινω.

Ας σας εξηγησω καλυτερα.

-Οι Σπαρτιατες 300 οι Θεσπιεις 700. Πολυ λιγοτεροι οι Σπαρτατες.

-Οι Σπαρτιατες εκατσαν γιατι τους υποχρεωνε ο νομος τους "Η ταν ή επι τας"(σοζζ αν τ σκτωσα) ενω οι Θεσπιεις εκατσαν εθολοντικα

Αρα αν το καλοσκεφτουμε καλυτερι σ αυτην την μαχη και αυτοι που πρεπει να θυμομαστε περισσοτερο ειναι οι Θεσπιεις και οχι οι Σπαρτιατες μιας και ηταν λιγοτεροι και δεν εκατσαν να πολεμησουν με την θεληση τους το πιο πιθανον.

Αρα για εκεινην την μαχη πρεπει να θυμομαστε ως ηρωες τους 700 Θεσπιεις και τους 300 Σπαρτιατες

Το χαζοκουτι

Σαββατο, 24.10.09

Σ ολα τα σπιτια ειμαι σιγουρη πως υπαρχει σε σχεδον ολα τα δωματια ενα αντικειμενο σαν επιπλο που εχει ενταχθει για τα καλα στην ζωη μας. Μιαλω για το χαζοκουτι που εχει εισχωρήσει τοσο πολυ που δεν υπαρχει μερα που να μην το ανοιξουμε καθε μερα για μια ωρα τουλαχιστον. Οχι, δεν γινεται αυτο. Λογικα καταλαβατε για τι μιλαω και τι αποκαλω χαζοκουτι...?Την τηλεοραση φυσικα. Θυματα της ολος ο κοσμος. Μηδενος εξερουμενου. Ακομα και γω, το παραδεχομαι, πως εχω πεσει θυμα αυτου του τεχνολογικου επιτεγματος. Ναι ειμαι και γω.

Πρβαλει τα παντα...τανιες, σειρες, τηλεπαιχνιδια,ντοκιμαντερ, ειδησεις....Απο την μια ειναι ενα μεσο ενημερωσης, εκπαιδευσης και ψυχαγωγιας αλλα συνηθως αυτα καταργουνται και γινεται ενα μεσο παραπλανησης. Σε προκαλει να αγορασεις πραγματα που δου ειναι αχρηστα στην πραγματικοτητα, σου καθιερωνει ενα νεο τροπο σκεψης και ντυσιματος. Ακομα και τον τροπο που θα φας σου λενε...Προβαλουν καποια προτυπα που φυσικα ειναι λαθος. Τι σημασια εχει να εχεις ενα τελειο σωμα αλλα απο μυαλο τιποτα? Οταν δεν ξερεις να απαντησεις σε ερωτησεις απλες που εισαι υποχρεωμενος να ξερεις σαν Ελληνας και Ελληνιδα? Σ λενε πως αν εισαι πανω απο 55-60 κιλα εισαι χοντρος και κατω απο 1,70 κοντος. Γιατι να ειναι ετσι? Γιατι πολλες φορες η ευτυχια, η αγαπη και η επαγγελματικη σου αποκατασταση να εξαρταται απο τα κιλα και τ υψος και οχι το πνευματικ επιπεδο, την προσωπικοτητα και τον χαρακτηρα?

Αχχχ...αυτο ειναι κατι που με βασανιζει αλλα οπως ολοι ειμαι αδυναμη να παρω τα τηλεκοντρολ στα χερια μου και να πατησω off. Την αφηνω ανοιχτει να γεμιζει το κεφαλι μου ασυναρτησιες και βλακειες γιατι πολυ απλα αυτη ειναι η φυση του ανθρωπου απεναντι σε οτι μας προβληματιζει. Σπανια περνεις την ζωη στα χερια σου!

Το μαυρο μελλον μας

Σαββατο, 24.10.09

Ο ουρανος καθαρος. Για ποσο ακομα? Κοιταω στ βαθος και τον βλεπω καταμαυρο. Ανοιγω την τηλεοραση. Τιποτα. Ολα φυσιολογικα λες και δεν ειχε συμβει το παραμικρο. Ολα προβαλλουν σιριαλ, ταινιες, παιχνιδια....Μονο 2,3 μεταδιδουν τα νεα. Χαος! Ολη η Ελλαδα καιγεται. Εχει τυλιχτει στις φλογες. Εκτασεις γης, ζωα, σπιτια, ανθρωποι...Η φωτια περναγε και κατεδτρεφε τα παντα. Τιποτε δεν εμενε ορθιο. Αναρωτιμουν πως? Γιατι? Γιατι να συμβαινουν ολα αυτα? Αυτοι που αναβουν τις φωτιες δεν σκεφτονται το μελλον τους? Κι αν οχι τον δικο τους γιατι να μην σκεφτουν τα παιδια τους, τους φιλους τους...? Απληστοι, αχαριστοι. Δεν τους φτανουν αυτα που εχουν και θελουν κι αλλα. Κι αλλες εκτασεις γης. Μυαλο δεν εχουν? Δεν μπορουν να σκεφτουν τι θα χαθει με μια φωτια? Κι ας πουμε πως δεν υπολγιζουν την γη, τις περιουσιες...δεν μπορουν να σκεφτυν τις ανθρωπινες ζωες που θα σκοτωσουν για αν εκπληρωθει το συμφερον τους? Γιατι? Γιατι μας παραδιδουν εναν κοσμο στον οποιο επικρατει το χαος? Εμεις τι φταιξαμε? Γιατι το μελλον μας να ειναι μαυρ και αβεβαιο? Γιατι να το καθοριζουν εκεινοι? Γιατι?

(Το εγραψα τ καλοκαιρι την περιοδο των φωτιων...Ειδα πριν λιγο ενα αρθρο στην τηλεραση, τ θυμηθηκα και τ εβαλα)

Αγαπη

Σαββατο, 24.10.09

Δεν μπορω να καταλαβω γιατι ενα τοσο ωραιο συναισθημα οπως η αγαπη μπορει να σε πονεσει τοσο......Πως γινεται? Απ την μια να σου προκαλει τοση χαρα, ευχαριστηση, να σ ανεβαζει στα ουρανια αλλα απο την αλλη να σε πεταει αποτομα κατω, να σε ποναει τοσο πολυ που να λες πως θα πεθανεις. Πως γινεται? Δεν μπορω να καταλαβω. Κι ολα αυτα μονο μεσα σε λιγα λεπτα...Μονο και μονο απο μια λεξη, ενα βλεμμα....Οχι κατι παραπανω. Αυτα αρκουν για να πονεσεις πολυ...

:C :C :C

Αγαπη...μια απλη λεξη με μια περιπλοκη σημασια( που ποτε κανεις δεν θα καταλαβει)

Καπου μεσα σε μια αιθουσα κλειδωμενη υπαρχει μια δυναμη αγνωστη για τους ερευνητες που εσυ την κατεχεις οσο κανενας αλλος (Αλμπους Νταμπλντορ- Το ταγμα του Φοινικα-{μικρη παραλαγη})

Τι κι αν εχεις αγαπη να δωσεις και να πρσφερεις οταν ο αλλος την περνει και την εκμεταλευεται? Που να τολμησεις να μιλησεις, να ανοιχτεις ταν φβασαι πως ολα αυτα τα συναισθηματα θα γυρισουν μπουμεραγκ?

Αχχ...ποτε δεν θ τ καταλαβω

Ενα ασχημο τελος...

Σαββατο, 24.10.09

Πριν καιρο υπηρχε μια παρεα παιδιων. Μια παρεα δεμενη πυ γνωριζοταν απ τ νηπιαγωγειο. Τοτε χωρις να ξερουμε τις εξελιξεις των πραγματων ελεγαν λεγαμε πως θα μαστε για παντα μαζι. Μεχρι να γερασουμε θα ειμαστε αγαπημενοι. Για μια ζωη. Ενωμενοι σαν γρθια. Ηταν αθωα χρονια. Αγαπημενα! Τ μονο που μας ενοιαζε ηταν να παιζουμε, να διασκεδαζουμε και να ειμαστε μαζι. Τωρα ομως? Τωρα χαθηκαμε...Χαθηκαμε γιατι ξεχασαμε εκεινα τα χρονια. Τα χρονια που ζυσαμε για ενα παιχνιδι. Τωρα νοιαζμαστε μονο για το αν ειμαστε ομρφοι και μας γουσταρει τ παιδι απεναντι... Πυ ειναι η φιλια μας? Η φιλια που λεγαμε πως δεν θα σβησει ποτε? Εσβησε τελικα...Εσβησε μπαινντας ενα ασχημο τελος. Ξεχαστηκαν οι αναμνησεις πυ ειχαμε. Κριμα...τ σκετομαι και κλαιω. Κλαιω γιατι καταθεσαμε τ οπλα. Σχεδον κανεις δεν παλεψε για να την σωσει...Σχεδν κανεις...Ακομα και γω μπηκα σ αυτ τ τριπακι...Σ αυτο που τοσα χρονια κοροιδευα.

Τωρα μετα απο καιρο που μπηκε αυτο το τελος καθισα και σκεφτηκα. Σκεφτηκα πως δεν αξιζει να κλαιω για το τελος. Αξιζει να καλαιω απο χαρα για τις αναμνησεις πυ μου χαρισατε...Ποτε δεν θα ξεχασω 10 χρονια χαρας και ευτυχιας

Αν και χωρια θα σας αγαπω για παντα!

Αναμνησεις

Σαββατο, 24.10.09

-Αχχχ...

-Τι εχεις? Γιατι αναστεναζεις?

-Σκεφτομαι.....

-Τι?

-Τα χρονια που περασαν

-Μα τι λες? Εισαι μολις 16χρονων και μιλας για χρονια? Δλδ στα 80 σ τι θα κανεις?

-Ξερω γω...Μπορει ν μην ζησω ως τοτε

-Εσυ δεν πας καθολου καλα τελικα...Και τι σκεφτεσαι απο τα τοτε χρονια?

-Πολλα και διαφορα

-Με διαφωτισες

-Απλα οσα ζησαμε...Τις αναμνησεις μ. Ψαχνω να τις βρω, να τις θυμηθω. Δεν θελω να θαφτουνε. Ειναι οτι πιο πολυτιμο εχω

-Εχεις τους φιλους σου, την οικγενεια σου

-Ναι...εχω κι αυτους αλλα ποσο θα καρατησουν στο χρονο?

-Οσο θες

-Μπα...δεν νομιζω να αρκει αυτο...Οι σχεσεις φθηρονται, χαλανε...Οι αναμνησεις ομως οχι. Ποτε...σε συντροφεβουν παντου. Δεν θα σε προδωσουν ποτε γιατι πολυ απλα το μυαλο μας, τ υποσυνιδειτο μας, κρατα αυτα που μας κανουν ευτυχισμενους, αυτα που θα μας δωσουν θαρρος να προχωρησουμε. Ξεχνα τον πονο, τη θλιψη, το θυμο...

-Ναι αλλα ετσι δεν ειναι σαν να ζεις στο παρελθον? Σαν να μην προχωρας στη ζωη?

-Δεν ξερω...μπορει. Δεν με νοιαζει ομως. Νιωθω χαρουμενος. Εχω τους φιλους μου, την οικογενεια μου...Κραταω απο αυτους σα θελω να θυμαμαι. Ετσι για μενα παντα θα ειναι τα αγαπημενα μου προσωπα...Αυτα που μα αγαπησανε αι δεν με εκαναν να νιωσω ποτε ασχημα. Ηταν διπλα μ. Μπορει να μην ταιριαζει με την πραγματικοτητα αλλα αν ειναι να αρχισω να ζω την πραγματικοτητα με βλεπω γρηγορα να πεθαινω. Δεν θα αντεξω τοσο πονο, θλιψη, μοχθηρτητα....δεν θελω να νιωσω αυτην την καταστροφη. Τα παιδικα μου χρονια δυστυχως τελειωσαν...

-Δεν συμφωνω σ ολα...Ωραια...νταξει...οι αναμνησεις ειναι ωραιες. Σ θυμιζουν πραγματα που ποτε δεν θες να ξεχασεις. Αλλα τι?...Θα ζεις μια ζωη ετσι? Κλεισμενος στν κοσμο σου?

-Ναι...μπορει. Γιατι οχι?

-Καλα...εγω παω. Δεν θελω μι τετοια ζωη. Ναι θα θυμαμαι οσα εζησα και θα γελαω ή θα κλαιω λεγοντας τι ωραια που ηταν τοτε ενω τωρα ελαχιστα απο αυτα μπορω να κανω αλλα θα εχω ζησει την ζωη μ. Θα πεθανω εχοντας περισσοτερες ανααμνησεις και ευτυχισμενος πανω απο ολα...Φευγω. Παω να ζησω την ζωη μου. Αντιο φιλε μου

-Αντιο

-Ελπιζω να τα ξαναπουμε

Βαρεθηκα

Σαββατο, 24.10.09

Δεν αντεχω αλλο...Οι μεγαλοι μας γεμιζουν το προγραμμα και περιμενουν να ειμαστε ευτυχισμενοι γι αυτο. Εφτα ωρες σχολειο, αγγλικα, δευτερη ξενη γλωσσα, πληροφορικη, το να τ αλλο...Μας ρωτησανε αν εμεις τα θελουμε ολα αυτα? Τα χουν κανει να ειναι μια αναγκαια κατασταση που χωρις αυτην δεν προχωρας και μετα σου ζητανε και τα ρεστα αν διμαρτυρηθεις....Δεν αντεχω αλλο...Δεν ειμαι μια μηχανη που να την γεμισουν γνωσεις, ειμαι ανθρωπος! Εχω και γω απαιτησεις, δικαιωματα και φυσικα ελευθερο χρονο. Που ναι ομως? Δεν τα βλεπω. Μας εχουν φορτωσει κι δεν εχουμε χρονο ουτε να ανασανουμε πια. Βαρεθηκα μια τετοια ζωη. Με γεμιζουν σαν ρομποτακι πληροφοριες για ενα αυριο, καλυτερο λενε, αλλα στι τελος θα καταντησω ανεργη. Που ναι το καλυτερο μελλον αν εχεις τελειωσει με 20, ξερεις 2 ξενες γλωσσες και πληρφορικη? Δεν τ βλεπω. Βλεπω χιλιαδες κοσμο να πειναει και να πεθαινει....Που θ του χρησιμευσουν αυτες οι γνωσεις οταν δν εχει ενα κομματι ψωμι για να ζησει? Πουθενα...Ειναι απλα χαρτια που γεμιζουν τον τοιχο. Βαρεθηκα να ζω σαν μια μηχανη που χειριζεται αλλος....ΒΑΡΕΘΗΚΑ!

(Δημοσιευτηκε και στο περιοδικο της σουπερ)

Ο Πριγκηπας

Σαββατο, 24.10.09

Ολοι στην ηλικια μας εχουμε ονειρευτει εναν πριγκηπα, τον πριγκηπα των ονειρων μας ή τον γαλαζιο πριγκηπα. Καποιον δηλαδη οπου θα μας αγαπα, θα ναι διπλα μας οποτε χρειαστει και θα μας φροντιζει. Υπαρχει ομως αυτο το ιδανικο προσωπο ή ειναι απλος ενα ονειρο,ενα παραμυθι, μια νεφελη που υστερα απο χρονια θα σβησει λογο του πονου και των απογοητευσεων? Αραγε υπαρχει ο πριγκηπας πανω στο ασπρο αλογο που θα κλεψει το κλειδι της καρδιας μας και θα ισχωρησει βαθια μεσα της τοσο ωστε ο αποχωρισμος θα πονεσει σαν δικοπο μαχαιρι? Κι αν υπαρχει θα τον συναντησουμε ποτε ή θα παραμεινει ενα ονειρο με "Happy End"? Που ειναι αραγε αυτος ο πριγκηπας? Υπαρχει? Ονειρα και αποριες σχετικα με αυτο το θεμα πλυμμηριζουν τις καρδιες καθε εφηβης αλλα και ενηλικης κοπελας που επιθυμει να γνωρισει τον πριγκηπα με το ασπρο αλογο του. Ανυπομονεσια και ελπιδα οταν νιωσουν ενα σκιρτημα για το αν ειναι οντως αυτος ο ιπποτης που περιμενουν. Στο τελος ομως συχνα καταληγει σε πονο, θλιψη, οργη γιατι αυτος που νομιζαν οτι ηταν ο τελειος ηταν απλα μια οφθαλμαπατη...! Αραγε η αγαπη αξιζει τοσο πονο, τοσο χρονο, τοσο μισος..........?
Ναι, το αξιζει γιατι στο τελος μπορεις να τον βρεις τον πριγκηπα ή ακομα κι αν οχι η καρδια σου θα γεμισει απο αναμνησεις, ομορφες στιγμες που θα σβησουν ολο αυτον τον πονο και το μισος.....!

Η χωρα του Ποτε

Σαββατο, 24.10.09

Μερικές φορές νιώθω σαν τον ΠήτερΠαν και τα χαμένα αγόρια. Μια παρέα παιδιών που αρνιούταν να μεγαλώσει. Μια παρέα παιδιών που αρνιούταν την πραγματικότητα και την σκληρότητα της αληθινής ζωής. Ζούσαν στον κόσμος τους που όλα ήταν παραμυθένια. Νεράιδες, Γοργόνες,Ινδιάνοι....Υπήρχε και εκεί το κακό αλλά πάντα έχανε. Ήταν εύκολο να νικήσεις και να κοροϊδέψεις τον κακό Χουκ…Ήταν εύκολο να σταθείς απέναντι του και να τον πεις Ψαρουκλα. Όμως δεν είναι εύκολο να σταθείς απέναντι στα πραγματικά προβλήματα της αληθινής ζωής και να τα αντιμετωπίσεις…Να φωνάξεις και να τα κοροϊδέψεις…Να γελάσεις μαζί τους...Όχι, όχι….καθόλου εύκολο. Γι αυτό ζηλεύω τον Πήτερ Παν. Γιατί μπορεί να κάνει όλα αυτά που εγώ αλλά και ο περισσότερος κόσμος δειλιάζει να κάνει και να πει. Θέλω και γω με την βοήθεια της Νεραιδόσκονης να πετάξω για την μαγική χώρα του Ποτέ. Την χώρα που όλα είναι δυνατά. Γι αυτό πολλές φορές όταν κοιμάμαι θα μ ακούσετε να επαναλαμβάνω: «Δεύτερο άστρο δεξιά και ύστερα όλο ευθεία ως το πρωί». Γιατί πολύ απλά αυτή είναι η διαδρομή που πρέπει να ακολουθησω για να φτάσω εκεί. Προσπαθώ απλά να πάω μέσο των ονείρων μου …σ αυτήν την όμορφη χώρα που όλα είναι υπέροχα!

Εχει χαθει το χαμογελο

Σαββατο, 24.10.09

Μερικές φορές οι μεγάλοι ρωτανε γιατί είμαστε λυπημενοι και εμεις δεν απανταμε. Η σωστη απαντηση σ αυτην την ερωτηση είναι: Γιατι να μην ειμαστε? Οπου κι αν κοιταξουμε αντικριζουμε τη δυστυχια και τον πονο. Ο κοσμος μας εχει καταστραφει. Πώς να γελασουμε και να χαρουμε οταν ο διπλανος μας πειναει, όταν βλεπουμε να χανεται το πρασινο από τις φωτιες, όταν δεν μπρουμε να βγουμε εξω γιατι φοβομαστε? Πως? Οι μεγαλοι εχουν καταστρεψει το μελλον μας και μας ρωτανε επειτα γιατι ειμαστε στεναχωρημενοι. Εχουμε χασει το χαμογελομας εξαιτιας των πραξεων τους. Αυτό πρεπει να αλλαξει, πρεπει να αποκτησουμε ξανα το χαμογελο μας. Πρεπει!

(ένα αρθρο που εγραψα εγω και δημοσιευτηκε στη Σουπερ στην στηληTeen Reporters)

Αναρτησεις απο το παλιο μου blog

Πηρα την αποφαση να αρχισω να ποσταρω τις αναρτησεις που ειχα στο παλιο μου blog...

Τις διαβαζα και θυμηθηκα ολα εκεινα που μου δωσαν αφορμη για να τις γραψω...Ετσι τωρα θα αρχιζω σιγα σιγα να τις ξαναβαζω στο νεο μου γιατι ειναι πραγματα και κομματια του εαυτου μου που οσο κι αν προσπαθω να ξεχασω δεν θα καταφερω....

Η μουσικη του παρελθοντος....

Καποτε η μουσικη και τα τραγουδια διεφεραν πολυ με τωρα. Καποτε ειχαν νοημα, ουσια και καποιο μυνημα να δωσουν...Τωρα ο μονος λογος που γραφονται ειναι για το χρημα. Καποτε πισω απο καθε τραγουδι και στιχο κρυβονταν και συναισθηματα....Τωρα τι? Τιποτα! Μονο για την επιτυχια και την δοξα γραφονται πλεον. Δεν εχουν τιποτα να σου δωσουν. Δεν σε βαζουν να σκεφτεις και να αναρωτηθεις για εσενα, το μελλον και τον κοσμο....

Που ειναι αυτα τα παλια τραγουδια? Πανε, χαθηκαν...μαζι με τους τραγουδιστες τους. Τπυς εφαγαν βλεπετε οι νεεοι...Που προβαλλουν μονο την εικονα...Αν δεν εισαι ομορφος και ψηλος δεν προχωρας....και μεις οι βλακες αντι να αποτρεπουμε αυτη τη σταση την ενισχυουμε ολο και πιο πολυ. Μεγα λαθος! Αλλα λιγο αργα πλεον...

Αυτα τα παλια τραγουδια θαφτηκαν στο παρελθον αλλα δεν ξεχαστηκαν τελειως...

Γιατι αυτα ηταν τραγουδια...οχι τα σημερινα με μονο μοτιβο τον χωρισμο...

Μακαρι να γινοταν μια αλλαγη και να ξαναρχονταν στο ψως αυτα τα τραγουδια που με την συμπεριφορα μας και τις επιλογες μας θαψαμε..Αλλα οχι μονο αυτα. Να ξαναρθουν και οι τραγυδιστες...αυτοι που πραγματικα αξιζουν. Αυτοι που αξιζουν για την φωνη τους κι οχι αυτοι που αξιζουν για την ομορφια και τα δηθεν "ψυχικα χαρισματα" και πλουσιο "εσωτερικο κοσμο" !!!

~The old songs were the best...4 ever and ever~

I am your hero

"I am your hero"
              Καποτε μου χες μιλησει γι αυτο το τραγουδι. Το ποσο πολυ σ αρεσει. Μου χες πει να το θυμαμαι. Να το θυμαμαι και να τ ακουω οταν δεν ειμαι καλα. Αυτο κανω και γω. Τ ακουω και παιρνω δυναμη. Απο σενα κι απο τα λογια του τραγουδιου που μου χες πει να το προσεξω.
             Εισαι ο ηρωας μου και σ ευχαριστω. Εισαι παντα διπλα μου οταν σε χρειαζομαι. Με βοηθας και με στηριζεις κι ας μην το ξερεις. Μονο που ξερω πως υπαρχεις με κανει χαρουμενη. Γιατι ξερω πως για τυχον βοηθεια εισαι και θα εισαι εδω, στο πλευρο μου. Το ιδιο ισχυει αντιστοιχα και για σενα. Θα μαι παντα πλαι σου οτι κι οποτε χρειαστεις...


Αυτο το τραγουδι το χω ακουσει απειρες φορες. Μ εχει βοηθησει και σ ευχαριστω που μπηκε στη ζωη μου μαζι με σενα.

Let me be your hero

Would you dance, if I asked you to dance?
Would you run, and never look back?
Would you cry, if you saw me crying?
And would you save my soul, tonight?

Would you tremble, if I touched your lips?
Would you laugh? Oh please tell me this
Now would you die, for the one you love?
Hold me in your arms, tonight

I can be your hero, baby
I can kiss away the pain
I will stand by you forever
You can take my breath away

Would you swear, that you'll always be mine?
Or would you lie? Would you run and hide?
Am I in too deep? Have I lost my mind?
I don't care you're here, tonight

I can be your hero, baby
I can kiss away the pain
I will stand by you forever
You can take my breath away

Oh, I just wanna hold you
I just wanna hold you, oh yeah
Am I in too deep? Have I lost my mind?
Well I don't care you're here, tonight

I can be your hero, baby
I can kiss away the pain, oh yeah
I will stand by you forever
You can take my breath away

I can be your hero, I can kiss away the pain
(I can be your hero, baby)
And I will stand by you, forever
You can take my breath away
You can take my breath away
An' I can be your hero

Το καλοκαιρακι-Πορτοκαλογλου

Το καλοκαιράκι στην ακρογιαλιά, 
μέσα στο νεράκι πλέουμε αγκαλιά.
Πέφτει το βραδάκι, πιάνει η δροσιά,
δως μου ένα φιλάκι και έλα πιο κοντά.

Εγώ κι εσύ , εσύ κι εγώ, 
μόνοι πάνω στη γη.
Ωωω! μόνοι στη γη.

Ήταν η Αθήνα κόμπος στο λαιμό,
νέφος και ρουτίνα και άγχος τρομερό.
Δως μου ένα τσιγάρο , δως μου και φωτιά,
Θεέ μου θα σε πάρω στη καυτή την αμμουδιά.

Εγώ κι εσύ , εσύ κι εγώ,
μόνοι πάνω στη γη.
Ωωω! μόνοι στη γη.

Τηλέφωνο χτυπάει, βουλιάζει το νησί,
και τ' όνειρο σκορπάει στου γραφείου τη βουή.
Πετάγομαι ιδρωμένος, δουλεύεις και γελάς,
σ' ακούω σαν χαμένος το ρεφρέν να τραγουδάς.

Εγώ κι εσύ , εσύ κι εγώ,
μόνοι πάνω στη γη.
Ωωω! μόνοι στη γη.






~ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ~

Καλοκαιρι...

Το καλοκαιρι,

Μπανιο, θαλασσα, ηλιος, παιχνιδι...Συνηθως αυτες οι λεξεις χαρακτηριζουν το καλοκαιρι αλλα στη περιπτωση μου δεν ειναι μονο αυτες. Ειναι πονος, δακρυα κι αποχαιρετισμοι. Γιατι απο τη μια καλη η θαλασσα αλλα οταν δεν εχεις αυτους που αγαπας τι να την κανεις? Ειναι δυσκολο να λες αντιο σε ατομα που αγαπας και ξερεις πως μακρια τους δεν αντεχεις ουτε λεπτο. Πως να φανταστω ενα καλοκαιρι χωρις το μωρο μου και τις κολλητες μου? Δεν γινεται!

Θα μου λειψετε...μα πιο πολυ θα μου λειψεις εσυ μωρακι μου ♥

Αντε να δω πως θα περασει αυτο το καλοκαιρι...!!!

Βροχη...

Βροχη...

Τοσο μελαγχολικη και νοσταλγικη. Σε κανει να θυμασαι και να σκεφτεσαι. Τα παντα. Το παρελθον, το παρον και το μελλον. Σε πιανουν τα ψυχολογικα σου που λενε.

Εμενα μ αρεσσει να καθομαι και να χαζευω την βροχη απο το παραθυρο. Δε ξερω γιατι αλλα με μαγευει αυτη η εικονα. Ειναι τοσο ξεχωριστει αλλα συνάμα με θλιβει. Χωρις λογο βεβαια. Με κανει να θελω να δακρυσω. Δεν ξερω αν ειναι απο χαρα ή θλιψη αλλα αυτο μου βγαινει. Η διαθεση μου αλλαζει.

Πφφ...ποιος να ξερει αραγε το λογο?

Παντως μιας και βρεχει και σημερα λεω να βαλω τη μουσικουλα μου και οπως καθε φορα να μαι πιστη στο ραντεβου μου. Για μια ακομα φορα θα σταθω στο παραθυρο και θα δακρυσω για οσα εζησα, ζω και θα ζησω....

Γιατι οπως λενε και πολλοι :

"Ειναι ωραιο να περπατας στη βροχη γιατι κανεις δεν ξερει πως κλαις..."

Υ.Γ. Το γραψα χτες τα ξημερωματα

Μη θυμωνεις...

ΕΙΝΑΙ ΦΟΡΕΣ ΠΟΥ ΣΥΝΝΕΦΙΑΖΕΙΣ ΚΑΙ ΘΥΜΩΝΕΙΣ

ΕΙΝΑΙ ΦΟΡΕΣ ΠΟΥ ΚΑΘΕ ΛΕΞΗ ΜΟΥ ΤΗΝ ΜΕΤΡΑΣ

ΕΙΝΑΙ ΦΟΡΕΣ ΠΟΥ ΤΗ ΦΩΝΗ ΣΟΥ ΑΠΟΓΕΙΩΝΕΙΣ

ΡΙΧΝΕΙΣ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΧΤΥΠΑΣ

ΜΗ ΘΥΜΩΝΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΟ ΝΑ ΧΕΙΣ ΚΑΠΟΙΟΝ ΝΑ ΜΑΛΩΝΕΙΣ

ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΟ ΝΑ ΧΕΙΣ ΚΑΠΟΙΟΝ Ν ΑΓΑΠΑΣ

ΜΗ ΘΥΜΩΝΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΟ ΝΑ ΧΕΙΣ ΚΑΠΟΙΟΝ ΝΑ ΜΑΛΩΝΕΙΣ

ΚΙ ΥΣΤΕΡΑ ΜΕΣ ΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΞΕΝΑΣ

ΕΙΝΑΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΟΣΑ ΛΕΣ ΔΕΝ ΤΑ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ

ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΣΤ ΑΛΗΘΕΙΑ Μ ΑΓΑΠΑΣ

ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΝΑ ΜΕ ΔΕΙΣ ΤΟ ΑΠΟΦΕΥΓΕΙΣ

ΚΛΕΙΝΕΙΣ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΚΑΙ ΜΕ ΠΕΙΣΜΑ ΤΗΝ ΧΤΥΠΑΣ

Γιατι ετσι ειναι....ειναι ωραιο να χεις καποιον...ακομα και για να μαλωνεις μαζι του...ειδικα οταν αυτος ο καποιος ειναι πολυ συμαντικος για σενα...γιατι μετα απο λιγο ολα περνανε...τα ξεχνας και συνεχιζεις απο κει που το αφησες...!!!

Μωρακι μου....♥

Shopping...

Shopping....

Η αγαπημενη συνηθεια καθε ανθρωπου, και πιο συγκεκριμενα της γυναικας...Μια απο τις πολλες λεξεις που την χαρακτηριζουν...

Θλιψη,πονος , ευτυχια, χαρα....το shopping ειναι εκει για παρηγορια...Ειναι ενας τροπος για να ξεχαστεις...να ξεφυγεις απο τα προβληματα σου <-- Λενε πολλοι

Παιρνεις τους δρομους, περπατας με τις ωρες, σταματας και χαζευεις τις βιτρινες...Μπορει να μπεις και μεσα αν χρειαστει...Δοκιμαζεις ενα σωρο ρουχα και στο τελος ή θα τα παρεις ολα ή τιποτα...

Μπορει να μην βγει τιποτα μεσα απ ολη αυτη τη διαδικασια αλλα εχεις κερδισει κατι που πολυ το θεωρουν σημαντικο...Την ψυχικη σου ηρεμια...

Πφφ...Βλακειες ομως...Γιατι αυτο ειναι κατι επιφανειακο...μπορει εκεινη τη στιγμη να νιωθεις καλα, να χεις ξεφυγει απο τα προβληματα σου αλλα αυτη η αγνοια κι ευτυχια ποσο κραταει?? Ελαχιστα...γιατι οταν γυρνας σπιτι και κλεινεις την πορτα ολα αυτα τα προβληματα τα συναντας παλι στο σαλονι σου αραχτα στον καναπε και δεν λενε με τιποτα να φυγουν...

Το shopping therapy οπως λενε δεν ειναι λυση...ειναι απλα μια παρηγορια, μια ωθηση να ξεφυγεις για ΛΙΓΟ, το τονιζω και παλι...για ΛΙΓΟ. Αλλα πανω απ ολα ειναι μια καταναλωτικη συνηθεια...μια πραξη που μας ωθει ολο και πιο πολυ να μετρατρεψουμε την κοινωνια μας σε μια υπερκαταναλωτικη κοινωνια γεματη προβληματα...γιατι πολυ απλα δεν εχυμε την δυναμη που πρεπει και ψαχνουμε διαφορους διεξοδους...αλλα βεβαια εκτος της δυναμης δεν εχουμε και την κριση να καταλαβουμε οτι αυτο που κανουμε ειναι λαθος....

Πφφ...

Συμπερασμα...: Την επομενη φορα που θα στε συναισθηματικα φορτισμενοι σκεφτειτε αν ειναι λυση τα ψωνια ή στη πραγματικοτητα υπαρχουν και καλυτερες....???