Η χωρα του Ποτε

Σαββατο, 24.10.09

Μερικές φορές νιώθω σαν τον ΠήτερΠαν και τα χαμένα αγόρια. Μια παρέα παιδιών που αρνιούταν να μεγαλώσει. Μια παρέα παιδιών που αρνιούταν την πραγματικότητα και την σκληρότητα της αληθινής ζωής. Ζούσαν στον κόσμος τους που όλα ήταν παραμυθένια. Νεράιδες, Γοργόνες,Ινδιάνοι....Υπήρχε και εκεί το κακό αλλά πάντα έχανε. Ήταν εύκολο να νικήσεις και να κοροϊδέψεις τον κακό Χουκ…Ήταν εύκολο να σταθείς απέναντι του και να τον πεις Ψαρουκλα. Όμως δεν είναι εύκολο να σταθείς απέναντι στα πραγματικά προβλήματα της αληθινής ζωής και να τα αντιμετωπίσεις…Να φωνάξεις και να τα κοροϊδέψεις…Να γελάσεις μαζί τους...Όχι, όχι….καθόλου εύκολο. Γι αυτό ζηλεύω τον Πήτερ Παν. Γιατί μπορεί να κάνει όλα αυτά που εγώ αλλά και ο περισσότερος κόσμος δειλιάζει να κάνει και να πει. Θέλω και γω με την βοήθεια της Νεραιδόσκονης να πετάξω για την μαγική χώρα του Ποτέ. Την χώρα που όλα είναι δυνατά. Γι αυτό πολλές φορές όταν κοιμάμαι θα μ ακούσετε να επαναλαμβάνω: «Δεύτερο άστρο δεξιά και ύστερα όλο ευθεία ως το πρωί». Γιατί πολύ απλά αυτή είναι η διαδρομή που πρέπει να ακολουθησω για να φτάσω εκεί. Προσπαθώ απλά να πάω μέσο των ονείρων μου …σ αυτήν την όμορφη χώρα που όλα είναι υπέροχα!