Βροχη... Τοσο μελαγχολικη και νοσταλγικη. Σε κανει να θυμασαι και να σκεφτεσαι. Τα παντα. Το παρελθον, το παρον και το μελλον. Σε πιανουν τα ψυχολογικα σου που λενε.
Εμενα μ αρεσσει να καθομαι και να χαζευω την βροχη απο το παραθυρο. Δε ξερω γιατι αλλα με μαγευει αυτη η εικονα. Ειναι τοσο ξεχωριστει αλλα συνάμα με θλιβει. Χωρις λογο βεβαια. Με κανει να θελω να δακρυσω. Δεν ξερω αν ειναι απο χαρα ή θλιψη αλλα αυτο μου βγαινει. Η διαθεση μου αλλαζει.
Πφφ...ποιος να ξερει αραγε το λογο?
Παντως μιας και βρεχει και σημερα λεω να βαλω τη μουσικουλα μου και οπως καθε φορα να μαι πιστη στο ραντεβου μου. Για μια ακομα φορα θα σταθω στο παραθυρο και θα δακρυσω για οσα εζησα, ζω και θα ζησω....
Γιατι οπως λενε και πολλοι :
"Ειναι ωραιο να περπατας στη βροχη γιατι κανεις δεν ξερει πως κλαις..."
Υ.Γ. Το γραψα χτες τα ξημερωματα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ονειροβάτες